Waarom iedereen dit dagboek leest alsof het een roman is?

De Australische schrijver, inmiddels 82, publiceerde haar dagboeken bewust tijdens haar leven. Een daad die bijna brutaal voelt. (Dagboeken horen toch postuum? Niet bij Garner.) Ze besloot: ik edit, maar ik herschrijf niets. Dus wat je leest, is ongefilterd. Haar woede, haar schaamte, haar begeerte, haar fouten, haar genadeloze blik op zichzelf en iedereen om haar heen.

Het zijn drie decennia aan leven op papier:

– een huwelijk dat afbrokkelt,

– een affaire die haar opvreet,

– een huwelijk dat opnieuw instort.

En tussendoor: schrijven. Twijfelen. Dansen. Instorten. Opstaan. Ze noteert hoe ze na tien minuten dansen op luide muziek “instort in een appalling bout of self-doubt”. Ze gelooft nooit dat ze een grote schrijver zal zijn, maar hoopt kleine boeken te schrijven “die in iemands keel blijven steken”.

Het meest bijzondere is misschien haar vermogen om kritiek te verdragen, soms ronduit vijandigheid. En dan is er de liefde. Of beter: de vernietiging ervan. Haar relatie met de schrijver Murray Bail leest als een mini‑ramp: magnetisch, pijnlijk herkenbaar, en soms zo intiem dat je zelf wilt roepen: stop ermee, nu. De manier waarop ze zichzelf verkleint, vouwt, verliest, het is Woolf‑waardig, maar anders.

Je leest dit niet als dagboeken. Je leest het als een roman. Een roman waar geen woord aan verzonnen is.

De Baillie Gifford Prize noemde het “een boek dat het intieme, het intellectuele en het alledaagse tot nieuwe hoogten tilt”.

How to End a Story, nu in de boekhandel.

Ik ben Yev Kravt, curator in hedendaagse kunst en design. Iedere week stel ik 5 cultuurtips samen: tentoonstellingen, kunstwerken in de spotlight, boeken, lezingen, films en meer. Mijn focus ligt op Nederland, met af en toe een uitstapje naar het buitenland. Ontdek elke maandag nieuwe inspiratie en laat je verrassen door een wekelijkse dosis cultuur.