Animatiefilm Persepolis is terug in de bioscoop. En nog altijd even urgent.

Persepolis, de autobiografische animatiefilm van Marjane Satrapi, is nu terug in de bioscoop. Ooit bekroond in Cannes, nu weer terug op het grote doek. 

In sobere zwart-witanimatie vertelt Satrapi haar verhaal, van opgroeien in Teheran tijdens de Islamitische Revolutie, tot punkliefhebber in ballingschap in Wenen. Een coming-of-age die net zo goed over politiek gaat als over puberteit, over Iron Maiden als over verlies. Haar stijl is lo-fi, de inhoud allesbehalve.

Wat deze film zo krachtig maakt, is hoe toegankelijk en meedogenloos hij is. De scènes waarin Marjanes moeder op straat wordt uitgescholden door de zedenpolitie, of waarin Marjane uit angst een onschuldige man verraadt, voelen schrijnend actueel. Het is niet alleen een verhaal over Iran toen, het is ook een verhaal over vrouwen nu. Over schuld, schaamte, vrijheid, en het verlangen naar thuis.

Satrapi’s alter ego is brutaal, gevoelig en politiek. Haar oma (in de Franse versie prachtig ingesproken door Danielle Darrieux) is de morele ruggengraat van het verhaal, wijs, fel en geestig. Zo’n oma  die je zelf ook graag gehad had.

Deze autobiografische animatiefilm won de Juryprijs op het Film Festival van Cannes en werd genomineerd voor de Oscar voor Beste Animatie.

Ga kijken. 

Ik ben Yev Kravt, curator in hedendaagse kunst en design. Iedere week stel ik 5 cultuurtips samen: tentoonstellingen, kunstwerken in de spotlight, boeken, lezingen, films en meer. Mijn focus ligt op Nederland, met af en toe een uitstapje naar het buitenland. Ontdek elke maandag nieuwe inspiratie en laat je verrassen door een wekelijkse dosis cultuur.